Pizza, burki i wino
W
poprzednim roku autostop zaskoczył nas mnóstwem nowych doświadczeń. W tym roku
postanowiliśmy wybrać się w trzy osoby w ramach tej samej imprezy, czyli
Międzynarodowych Mistrzostw Autostopowych. Samo postanowienie wyjazdu w trzy
osoby postawiło nas w cięższej sytuacji od innych uczestników rajdu. Dwóch
facetów i jedna kobieta raczej odstrasza kierowców niż zachęca ich do zabrania
tylu osób. Sam rajd miał już siedemnastą edycję, w tym roku odbył się z
polskiego Sopotu do Słoweńskiego Piranu, który mieścił się tuż przy
przejrzystym Adriatyku.
Samo miasto, które praktycznie
sami wybraliśmy w głosowaniu, wyróżnia się tym, iż jest typowo włoskim
miasteczkiem o wąskich uliczkach oraz przepyszną włoską pizzą podawaną z oliwą
z oliwek. Miejscowość leży tuż przy granicach ze słoneczną Italią jak i
Chorwacją. Cały dostęp Słowenii do morza to około 25 km, dzięki czemu mieszkańcy
tego państwa mogą się szczycić pięknymi zachodami słońca nad morzem.
01.05.2014
W przededniu wyjazdu pojechaliśmy
już na miejsce startu, chcieliśmy się zintegrować z uczestnikami, którzy
również postanowili wybrać się do Sopotu nieco wcześniej.
Pierwszy maja był dniem, w którym
wszystko się zaczęło. Około 200 drużyn, ludzi z całej polski przyjechało nad
polskie morze, aby wyruszyć stąd w podróż za jeden uśmiech. Około 7:30
rozpoczął się odbiór materiałów startowych, numerków, map itp. Z minuty na
minutę przybywało co raz więcej zapisanych drużyn o różnych nazwach. Po
odebraniu wszystkiego poszliśmy poleżeć sobie na trawie czekając na start.
Poranna pogoda zapowiadała się
idealnie na podróż. Słoneczne promienie ogrzewały nasze twarze.
Po przemówieniu organizatorów i
sponsorów oraz rozdaniu map dotyczących mety ruszyliśmy w drogę, była godzina
11:00.
Według wytycznych i regulaminu
nie można było przemieszczać się środkami komunikacji miejskiej w
miejscowościach mniejszych niż sto tysięcy osób. Tłum uczestników rozchodził
się powoli po trójmieście szukając najlepszego miejsca, aby wydostać się z
trójmiasta. My, tak jak połowa drużyn poszliśmy na SKM, którą dojechaliśmy do
Gdańska Głównego, następnie wsiedliśmy w autobus, którym pojechaliśmy na drogę
wyjazdową z Gdańska, czyli droga nr 91.
Nie byliśmy sprytniejsi od
innych, obok nas na tym samym przystanku były jeszcze dwie drużyny, nas była
trójka, a szanse minimalne. Jednak po chwili zatrzymał się transporter medyczny
i wziął nas wszystkich aż za Pruszcz Gdański do miejscowości Łęgowo, następnie złapaliśmy
transport do Kolnika. Tam już zostaliśmy tylko w trójkę. Ze względu na to, że
to była pora majówkowa mieliśmy duży problem, ponieważ po krajowych drogach
jeździła minimalna ilość aut, a jak już ktoś jechał, to był pełen.
Po godzinie zatrzymało się auto,
a kierowca wraz z żoną i dzieckiem podwieźli nas za Tczew do Czarlina, gdzie
mieliśmy drogę prosto na południe kraju.
Czarlin okazał się naszą udręką,
z czasem zaczął wiać dość mocny, zimny wiatr, który zmusił nas do wygrzebania z
bagażu cieplejszych rzeczy. Staliśmy tam, próbując złapać cokolwiek jakieś 3
godziny, po której zaczęły zbliżać się do nas plecaki z karimatami i namiotami.
Z jednej strony się cieszyliśmy, bo okazało się, że nie jesteśmy ostatni, ale z
drugiej strony teraz będzie nam ciężej cokolwiek złapać. Dwie drużyny dołączyły
do nas i staliśmy tam razem jeszcze dwie godziny, co łącznie daje pięć godzin
straty. Stwierdziliśmy, że i tak nic nie chcemy wygrać, bo przecież w podróży
chodzi o zabawę, odkrywanie nowych miejsc i poznawanie ludzi, to trochę
oszukamy i nadrobimy ten stracony czas.
Było około 18 godziny, staliśmy
na przystanku, więc czekaliśmy na lokalnego przewoźnika, aby dostać się na
dworzec w Tczewie. Dziewięcioro uczestników z wielkimi plecakami wypełnionymi
po brzegi wgramoliło się do Transportera, gdzie również siedzieli ludzie.
Będąc już na dworcu okazało się,
że mamy pociąg do Bielsko-Białej dopiero około 22:40. I tak już straciliśmy
sporo czasu, więc i tyle możemy poczekać, kupiliśmy bilety i poszliśmy coś
zjeść. Po zamknięciu tczewskiej dworcowej kawiarni rozłożyliśmy się przy kasach.
Zawsze się zastanawiałem, jaki
sens jest w tym, że nawet, jeżeli wieje silny wiatr, czy zimą pada śnieg to
drzwi dworca są otwarte na oścież, te przesuwane jak i te wahadłowe. Przeciąg
było czuć cały czas, a klimatyzacji nie ma.
Dochodził czas przyjazdu naszego
pociągu, poszliśmy na peron, a następnie po przyjeździe zajęliśmy swoje
miejsca. Była nas dziewiątka, sądzę, że nie tylko my mieliśmy taki problem z
wydostaniem się z Pomorza. W czasie jazdy na sen wypiliśmy oczywiście skromne
piwko, mieliśmy jechać około ośmiu godzin. Starałem się nie zasypiać, bo jeden
facet na korytarzu ciągle zerkał nam do przedziału.
02.05.2014
Dojechaliśmy
do Bielsko-Białej, na miejscu odłączyliśmy się już od reszty drużyn i szliśmy
własną drogą. Na wylocie z miasta kierowaliśmy się na Cieszyn, granicę polsko
czeską. Po drodze jechaliśmy z panem, który opowiadał nam o swojej stadninie
koni, a kiedy nas wysadzał, dał nam na drogę 50 zł. Następnie złapaliśmy panią
w sportowym aucie, które miało bardzo mało miejsca. Ja siadłem z przodu, mój
plecak nie mieścił się w aucie, a dwa kolejne ledwo weszły do bagażnika. Ale
daliśmy radę, przed Cieszynem złapaliśmy jeszcze parkę, która jechała do samego
Cieszyna pozwiedzać, więc podwieźli nas na samą granicę.
Koszmar
polski powoli się dla nas kończył. Mieliśmy troszeczkę czasu, aby się napić i
coś zjeść. Stwierdziliśmy, że kierujemy się na Brno, przygotowując tabliczkę
zaczepił nas kierowca TIRa, jak się okazało miał na imię Grzegorz. Więc w ten
sposób Pan Grześ po krótkim namyśle i wątpliwościach zabrał nas w trójkę,
ponieważ jechał w stronę Włoch.
Początkowo
miał nas zabrać na granicę z Austrią. Musieliśmy się chować za siedzeniami, bo
co jakiś czas na drodze pojawiała się kontrola. Jednak bez większych problemów
jechaliśmy dalej. Rozmowa się rozwinęła, poznaliśmy trochę kierowcę, a on nas.
Dojeżdżając do Brna stwierdził, że jeżeli się uda przejechać granicę Austriacką
bez mandatu to zawiezie nas za sam Wiedeń.
Zbliżał
się zmierzch, a my byliśmy ciągle w drodze i to we trójkę. Po dojechaniu do
Wiednia, Pan Grześ stwierdził, że skoro on jedzie do Włoszech, to będzie nam
łatwiej dostać się do Piranu przez Włoskie miasto Trieste. Co za tym idzie
postanowił zabrać nas do samej Italii. Uśmiech z twarzy nam nie schodził, bo
nie wierzyliśmy w to, że uda nam się autostopem w trójkę przemierzyć tyle
kilometrów.
Dojeżdżając
do austriackiej miejscowości Graz deszcz obijał się o kabinę TIRa. Słońce już
zaszło, a po drodze były dwie kontrole policyjne na autostradach, które my na
szczęście minęliśmy. Dochodziła godzina pauzy, jaką kierowcy muszą sobie
zrobić. Dziewięć godzin do następnej podróży. Kierowca zjechał na parking przy autostradzie,
a my rozbiliśmy namiot w mało widocznym miejscu.
03.05.2014
Obudziliśmy
się o umówionej godzinie, otwierając namiot pokazał nam się piękny krajobraz przedsmaku
austriackich Alp. Szybka poranna toaleta, zwinięcie namiotu i w drogę. Jeszcze
na poczekaniu kierowca zrobił nam kawę. Zbliżając się do Włoch, Alpy coraz
więcej odsłaniały nam swojego uroku. Liczne przezroczyste rzeczki, głazy oraz
dominujące szczyty oplatały cały zasięg wzroku. Nie raz wyjeżdżając z tunelu
odsłaniał się widok na miasteczka przy zboczu gór.
Takim
sposobem, dzięki Panu Grzesiowi dojechaliśmy do włoskiego miasta Udine. Tam
pożegnaliśmy się i podziękowaliśmy za wspólną podróż. Nie mogliśmy napawać się
widokami oraz nie mogliśmy uwierzyć w to, że już jesteśmy tak daleko. Na
przydrożnej stacji po jakimś czasie udało nam się złapać parę, która jechała do
Wenecji. Po wytycznych doświadczonego kierowcy TIRa, zawieźli nas na stację
benzynową nieopodal miejscowości Palmanova.
Przy
wysiadaniu parka wręczyła nam pięć euro, abyśmy mieli okazję spróbować
włoskiego cappuccino. Co prawda nie posmakowaliśmy, ale gest był miły. Mieliśmy
teraz inny problem. Byliśmy na stacji, która znajdowała się przy pasie
autostrady prowadzący do Wenecji, a my jechaliśmy w drugą stronę. Problem
polegał na tym, że po drugiej stronie ulicy była następna stacja, a z niej
kierunek w stronę Trieste. Nie mieliśmy jak przejść przez ruchliwą autostradę.
Nieopodal
stacji, na której się znajdowaliśmy był wiadukt, dzięki któremu moglibyśmy się
wydostać. Niestety, na nasz nie fart, mimo tego, że szliśmy po trawie, metr za
barierkami autostradowymi, podjechała policja. Kazano nam się cofnąć na wcześniej
wspomnianą stację i iść na około do przejścia, które było oddalone o wiele
kilometrów od nas.
Posłuchaliśmy
i zmierzaliśmy w tamtą stronę. Z daleka dolatywały odgłosy burzy, a niebo
robiło się coraz ciemniejsze. Będąc jakiś kilometr, a może i dwa od stacji
zaczęło padać. Szybko założyliśmy płaszcze przeciwdeszczowe i szliśmy dalej. Po
dziesięciu minutach znaleźliśmy się w centrum burzy z gradem, w szczerym polu.
Nie było się nawet gdzie schować.
Gubiąc
się po polnych drogach, w końcu poszliśmy na asfaltową, prowadzącą do nikąd.
Przemoczeni i zdesperowani postanowiliśmy wejść do pierwszego lepszego domu i
zapytać się o drogę. Otworzył nam Włoch, ale nie rozmawiał po angielsku.
Przyniósł tablet i dzięki translatorowi udało nam się dogadać. Powiedział nam,
że idziemy w złym kierunku, a do wjazdu na autostradę jest daleko. Pan w
średnim wieku postanowił nam pomóc. Byliśmy przemoczeni i gdy podjechał swoim
Lexusem w skórze pod dom, było nam aż głupio wsiadać. Od razu przypomniał nam
się żubr na czarną godzinę, który odpoczywał sobie w plecaku. Podarowaliśmy mu
go. Włoch zawiózł nas pod same bramki wjazdowe na autostradę.
Po
kilku minutach nieustającego deszczu, z naszej tabliczki już nic nie dało się
rozczytać. Przy jezdni był komisariat policji, więc udaliśmy się tam po pomoc.
Śmiać nam się chciało, kiedy podjechali ci sami panowie, którzy nas cofnęli z
autostrady. Postanowiliśmy podjechać autobusem do miejscowości Cervignano del
Friuli, a stamtąd pociągiem wybraliśmy się do Trieste. Po drodze mogliśmy już
dostrzec zarysy Adriatyku.
Kiedy
dotarliśmy do Trieste, kupiliśmy bilet do słoweńskiej miejscowości Koper, z
którego jeździły autobusy do naszej mety. Mieliśmy jeszcze godzinę czasu,
wystarczająco, aby spróbować oryginalnej włoskiej pizzy.
Niedaleko
dworca za rogiem znaleźliśmy małą pizzerię. Ceny przestępne, kupiliśmy pizzę
średnio za sześć euro. Osobiście uważam, że te polskie pizze się nie umywają do
tej jaką jadłem tam. Pizzerman, od momentu podania nam pizzy przyglądał nam,
myślę że był ciekawy czy nam smakuje. Jeżeli chodzi o sosy, to zapomnijcie o
jakichkolwiek, tam pizza tylko z oliwą z oliwek.
Najedliśmy
się do syta i zbliżała się godzina naszego autobusu do Kopru. W autobusie
poznaliśmy znajomych, którzy też troszeczkę chcieli oszukać. Będąc już na
miejscu, szybko ogarnęliśmy autobus do Luciji, bo tak się nazywała malutka
miejscowość przy Piranie, gdzie była meta i nasz camping. Mieliśmy jeszcze
trochę czasu, więc poszliśmy do miejscowego Lidla po miejscowe wino, na które
tak długo czekaliśmy. Sześć butelek wina wyszło mnie dwanaście euro, co daje
dwa euro za butelkę.
Będąc
już na mecie zameldowaliśmy się i poszliśmy rozbić namiot. Oczywiście dojazd na
metę trzeba było dobrze opić. Nie lada wyzwanie grupie trzyosobowej przyniósł
ten stop. Wieczorem trzeciego dnia trwania imprezy dojechało jeszcze parę osób.
Integracja odbywała się we wszystkich miejscach campingu, od toalet po plażę.
Ja do namiotu wróciłem około czwartej rano.
04.05.2014
Ostatnie
pary docierały na metę, kiedy wyjrzałem przez namiot. Pierwsze promienie słońca
Luciji oświetlały czerwone dachy domków. Zbliżał się koniec imprezy, wszyscy
którzy dotarli zebrali się nad morzem, aby poznać zwycięzców. My zajęliśmy 93
miejsce na 108 drużyn, które dotarły, więc całkiem nieźle.
Po
wręczeniu nagród poszliśmy się dalej integrować z tymi, którym udało się
przyjechać. Chciałem też zobaczyć w końcu Piran, włoskie miasteczko, o którym
się naczytałem przed wyjazdem. Jeden członek naszej załogi – Krzysiu –
postanowił zostać na campingu i się bawić dalej, ja i Kasia poszliśmy do
miasteczka.
Szliśmy
promenadą patrząc na pływające rybki w Adriatyku, sama promenada prowadzi z
Luciji do Piranu, a przy brzegu stoi mnóstwo jachtów i łódek. Oczywiście będąc
na wakacjach trzeba zjeść lody, przy najbliższej budce zatrzymaliśmy się i
kupiliśmy po dwie gałki, które kosztowały razem 2,50 Euro.
Dzień
robił się coraz cieplejszy, bezchmurne niebo idealnie wtapiało się w wodę
morską. Dochodząc do Piranu zaczynały się domki z okiennicami wprost z Italii.
Spotkaliśmy parkę z naszych mistrzostw, którzy również byli ciekawi uroku
Piranu. Poszliśmy wszyscy razem pozwiedzać wąskie uliczki domów, w których
sąsiad sąsiada może podglądać.
Urokiem
całego miejsca były typowe wpływy weneckie. Wchodząc na Tartini Plaza czyli coś
w rodzaju placu głównego, trafiliśmy na rynek. Mogliśmy spróbować oliwek, serów
oraz chałwy. Wszystko było bardzo pyszne. Wchodząc na wzniesienie przy ulicy
Adamiceva wznosił się kościół z widokiem na całe miasto Piran oraz Adriatyk, a
w oddali można było dostrzec Alpy. Widok był niesamowity.
Mogliśmy
wejść jeszcze wyżej, aby podziwiać panoramę miasta. Dawne mury obronne
wznoszące się na najwyższym szczycie pokazały nam prawdziwe piękno Adriatyku i
tej miejscowości. Posiedzieliśmy tam trochę, aby napawać się widokiem i
słońcem, a następnie zeszliśmy do miasteczka. Wracając już innymi uliczkami
chcieliśmy coś zjeść, szukaliśmy taniej pizzerii, chociaż osobiści liczyłem na
tanie owoce morza. Po drodze natrafiliśmy na kościół, do którego wchodziło się przez
dziedziniec. Tradycyjnie wpisaliśmy się do księgi gości i weszliśmy do kościoła,
aby podziwiać freski rodem z Włoch.
Wychodząc
już z Piranu znalazł się nasz kompan przygody. Drużynowo w trójkę znaleźliśmy
restaurację z widokiem na morze, gdzie pizza była w takiej samej cenie jak w
Trieste. Kelner kazał nam usiąść, bez
względu na to czy będziemy coś zamawiać czy nie. Jeżeli się na nic nie
zdecydujemy to on się nie obrazi. Po obejrzeniu menu postanowiliśmy znów się
najeść pizzą. Zamówiłem troszeczkę inną niż w Trieste, ale równie smaczną
polaną oliwą. Kelner ciągle dbał o wszystkich gości, chodząc i sprawdzając czy
jest wszystko dobrze.
Wracając
do campingu podziwialiśmy zachód słońca nad Adriatykiem. W tle spokojnie bujały
się maszty łodzi. Pomarańczowy zachód odprowadził nas do Luciji, w której cały
czas trwała integracja. Następny dzień miał być ostatnim w tym uroczym miejscu.
05.04.2014
Rano
pożegnaliśmy się ze wszystkimi i ruszyliśmy w drogę powrotną, już bez pośpiechu.
Kierunek Ljubljana, stolica Słowenii. Usiedliśmy się na trawie przy drodze i
czekaliśmy aż się ktoś zatrzyma, nawet nie staraliśmy się, aby stamtąd wyjechać.
Po chwili zatrzymał się samochód, który podwiózł nas przez Koper do
miejscowości Postojna przed wjazd na autostradę. Tam spędziliśmy dobre pół
godziny, kiedy zatrzymał się pan w średnim wieku. Zabrał nas do Mariboru, tam
się pogubiliśmy i nie mogliśmy się z nikim dogadać. Było już ciemno, kiedy
doszliśmy na jedną ze stacji benzynowych, na której jeden z kierowców
postanowił nam pomóc.
Zawiózł
nas na odpowiednią stację, która była przy drodze na Wiedeń. Na zapas dał nam
trzy kartony mleka i trzy konserwy. Na miejscu spotkaliśmy trzy drużyny, które
również wracały tego samego dnia do polski. Mała integracja na stacji
benzynowej i rozbiliśmy namiot.
06.04.2014
Kolejny
dzień rozpoczął się śniadaniem w formie ostatniej butelki wina, jaka nam
została. Podzieliliśmy się z drużyną, która jeszcze nie złapała stopa
powrotnego. Długo nie musieli czekać, zaraz za nimi nam udało się złapać
kierowcę transportera jadącego do Wiednia.
Kierowca
sporo opowiadał nam o Austrii, powiedział, że to nie prawda, że w tym kraju
jest zabroniony autostop, że ludzie nie chcą brać autostopowiczów itp. Dowiózł
nas na stację benzynową przed samym Wiedniem.
Ostatnia
stacja benzynowa przed Wiedniem dała nam dużo czasu na relaks. Słońce ogrzewało
twarz, a nam się nie chciało wyciągnąć nawet kciuka. Przez pięć godzin
opalaliśmy się na trawie, z wyciągniętą flagą polski. Po pięciu godzinach
złapaliśmy parkę z polski, która nas zawiozła na wylot z Wiednia. Tam poszliśmy
do sklepu, aby kupić coś do jedzenia. Po powrocie na stację, na której
wysiedliśmy zrobiliśmy sobie survivalową kolację. Podczas jedzenia zaczęła obok
nas się kręcić jakaś dziwna kobieta. Niechętnie podchodząc i śmiejąc się pod
nosem zaczęła coś do nas mówić po niemiecku. Po chwili okazało się, że jest Polką, dziwnie wyglądająca kobieta proponowała nam pomoc i nocleg u niej w
domu. Ciągle nas namawiała, że możemy się u niej przespać, a o jedzenie nie
mamy się martwić. Danusia zadzwoniła do swojego brata Józka czy mógłby nas
podrzucić gdzieś dalej, jednak Józek olał siostrę i rzucił słuchawką. Kobieta
powiedziała nam, że jak przyjedzie taki łysy facet z bródką dwa na dwa i z
takim brzuchem to będzie to Józek i on nas podrzuci, a ona w tym czasie idzie
załatwić sprawę i wróci za pół godziny.
Stwierdziliśmy,
że mamy pół godziny na ewakuację, udało nam się złapać, jak się okazało również Polaka na tej stacji, który tankował auto. Zabrał nas na kolejną stację
benzynową o wiele większą od poprzedniej, z ogromnym parkingiem dla TIRów.
Byliśmy teraz wśród swoich, co najmniej 50 TIRów na polskich rejestracjach.
Przeszliśmy się po parkingu pytając każdego kierowcy o podwózkę, znaleźliśmy
jednego Pana, który jechał do Krakowa, a wyruszał o piątej rano.
Rozbiliśmy
namiot, przespaliśmy się, mimo tego, że ciągle jeździła policja.
07.05.2014
Przed piątą rano czekaliśmy przy
TIRze, aż kierowca wstanie. Śmiał się widząc nas czekających na niego. Zdążyliśmy
jeszcze zjeść śniadanie, inaczej wczorajszą kolację, której nie zjedliśmy. Ten
kierowca podwiózł nas do samego Krakowa.
W Krakowie poszliśmy na dworzec,
aby sprawdzić, o której jest ewentualny powrót. Pociąg był po godzinie 17:00 więc
mieliśmy cały dzień na zwiedzanie dawnej stolicy polski. Plecaki zostawiliśmy w
przechowalni bagażu na dworcu, wcześniej się trochę wyczyściliśmy w łazience.
Krótki spacer po Krakowie odświeżył dawne szkolne wycieczki i inne wspomnienia
dotyczące tego miasta. Malownicze uliczki, Wawel zawsze robią na mnie wrażenie.
Wracając na dworzec poszliśmy do baru mlecznego, ale niestety jedzenie było
okropne.
Wsiedliśmy do pociągu i już
byliśmy coraz bliżej końca przygody. Przez całą drogę mieliśmy przedział dla
siebie.
W domu byłem następnego dnia
około godziny 6 rano.
Chciałbym serdecznie podziękować
wszystkim, którzy nam pomogli w tej wyprawie, jak i uczestnikom całej wyprawy,
bez których cały wyjazd nie miałby sensu oraz mojej drużynie, która musiała
wytrzymywać moje marudzenie podczas tripu.
Przejechaliśmy około 3340 km.
Do zobaczenia za rok !
